بی تردید زبان فارسی، مدیون تلاش شگفت حکیم ابوالقاسم فردوسی، بزرگ ترین شاعر حماسه سرای ملی کشور عزیزمان ایران هست. معماری حکیمانه او در برپایی کاخی رفیع از نظم
دروغ هایی که به فردوسی نسبت داده اند
عبارات مهم : ایران
بی تردید زبان فارسی، مدیون تلاش شگفت حکیم ابوالقاسم فردوسی، بزرگ ترین شاعر حماسه سرای ملی کشور عزیزمان ایران هست. معماری حکیمانه او در برپایی کاخی رفیع از نظم در زبان فارسی، چنان استوار قامت افراشته است که قرن ها، مصون از باد و باران و فرسایش، سرفراز بر تارک فرهنگ ایرانی و اسلامی می درخشد و نام بلند آن شاعر گران مایه را جهت هر لحظه زنده نگه داشته است ولی با تمام این ها، بسیاری از تصوراتی که از فردوسی وجود دارد، در واقع افسانه و جعلیاتی است که از طریق نظام های آموزشی و نهادهای فرهنگی مدرن رضاخانی، در خاطره و حافظه جمعی ما قرار گرفته هست. برترین ها در گزارشی اقدام به انتشار مطلبی با عنوان تحریفات شاهنامه کرده است که در ادامه می خوانید.
در شاهنامه واژه عربی وجود ندارد!
بسیاری از مردم بر این باورند که در شاهنامه از واژه های بیگانه و به خاص عربی استفاده نشده است که این باوری اشتباه هست. البته در این که فردوسی واژه های فارسی را به عربی ترجیح می داده شکی نیست ولی در بسیاری از ابیات از لغات عربی استفاده کرده که می توان موارد زیر را مثال زد: غم، حمله، قطره، قلب، نعره، نظاره، حصار، برهان، قضا، قَدَر، ایمان، جوشن، سنان، رکاب، عنان، هزیمت، سلیح (به معنای سلاح)، منادی، ثریا، نبات، سحاب، عقاب، فلک، درج، صف، میمنه، عجم، عجب، محضر و صلیب. به طور کلی حدود پنج درصد از واژه های به کار رفته در شاهنامه غیرفارسی است.
دروغ هایی که به فردوسی نسبت داده اند
«بسی زحمت بردم در این سال سی» سروده فردوسی نیست
«بسی زحمت بردم در این سال سی/عجم زنده کردم بدهید پارسی. » انتساب این بیت به فردوسی، اشتباه بسیار رایجی است این در حالی است که در اغلب نسخه های معتبر و قدیمی شاهنامه این بیت و ابیات ادامه اش وجود ندارد. جالب این جاست که خیلی ها از این بیت جهت اثبات اشتباه اول، یعنی نبود واژه های عربی در شاهنامه استفاده می کنند حال آن که در خود همین بیتِ مشکوک، کلمه عجم یک کلمه عربی هست. این بیت آن قدر بین مردم مشهور شده است که حتی بارها و بارها در رسانه های متفاوت فارسی از آن استفاده می شود و کسی نیست بپرسد کجای شاهنامه و در کدام نسخه چنین بیتی نوشته شده است است؟
شعرهایی که دوره پهلوی اضافه شد
بسیاری از این تحریفات و جعلیات در صد سال اخیر صورت گرفته است و در نسخه های قدیمی تر دیده نمی شود. به نظر می رسد در نتیجه تبلیغات و سیاست گذاری فرهنگ ناسیونالیسم افراطی و تاکید نژادی در دوران حکومت پهلوی ها این رویه به صورتی هدفمند اجرا شده است باشد. در آن دوران کتاب ها و مقالات بسیاری درباره نژاد پارسی و ایرانی و آریایی منتشر می شد که بسیاری از آن ها دروغ و مجعول بود. جهت نمونه یک موسسه دولتی به نام «انجمن آثار ملی» بیش از صد جلد کتاب درباره شاهنامه چاپ کرد که در یکی از انتشارات همین انجمن باعنوان «یادنامه فردوسی» شعر زیر آمده است:
چو کودک لب از شیر مادر بشست
محمد رضا شاه گوید نخست
اگر همدم شه بود فرّهی
فرح زاید از فرِّ شاهنشهی
شهنشاه بانوی فرخ نژاد
که شاهنشهش تاج بر سر نهاد
«چو کشور عزیزمان ایران نباشد تن من مباد» سروده فردوسی نیست
بیت بسیار معروف «چو کشور عزیزمان ایران نباشد تن من مباد» اساساً سروده فردوسی نیست و در نسخه های معتبری که در دسترس است چنین بیتی پیدا نشد. تنها مصرع شبیه این بیت در رزم رستم و سهراب است که فردوسی از قول هجیر به سهراب می نویسد:
چو گودرز و هفتاد پور گزین
همه نامداران کشور عزیزمان ایران زمین
نباشد به کشور عزیزمان ایران تن من مباد
چنین دارم از موبد پاک یاد
اما مصرع معروف «بدین بوم و بر زنده یک تن مباد» کلاً در شاهنامه وجود ندارد و حتی ملک الشعرای بهار هم در مقاله ای به این عنوان اشاره و اعتراض کرده است.
شعرهایی که ارتش رضاخان اضافه کرد
این بیت «همه سر به سر تن به کشتن دهیم/از آن به که کشور به دشمن دهیم» در جنگ علیه کشور عزیزمان ایران و از زبان لشکر تورانیان خطاب به افراسیاب گفته شده است هست. درواقع این بیت از زبان دشمن ایرانیان است که امروزه بسیاری از شاهنامه نخوان ها آن را با افتخار تکرار می کنند. علت آن هم سرودی است به نام «مرگ وطن» که از ابیات جسته گریخته در شاهنامه ساخته شده است است بدون آن که به مضمون و مفهوم هر بیت در داستان و مکان کاربرد آن توجه شود.
بی تردید زبان فارسی، مدیون تلاش شگفت حکیم ابوالقاسم فردوسی، بزرگ ترین شاعر حماسه سرای ملی کشور عزیزمان ایران هست. معماری حکیمانه او در برپایی کاخی رفیع از نظم
حتی بیت آخر این سرود یعنی «اگر کشت خواهی همی روزگار/چه نیکوتر از فوت کارزار» از فردوسی نیست، سروده «دقیقی» است که به این سرود افزوده شده است هست. بعدها چند بیت پراکنده یا جعلی دیگر هم به این سرود که کار ستاد ارتش رضاشاهی بود، اضافه و در مدرسه ها و سربازخانه ها و رادیو و تلویزیون بارها پخش شد.
ریش رستم دو شاخ نبوده است
بسیاری از باورهای غلط راجع به شخصیت های شاهنامه هم زاییده تخیل مردم است و در شاهنامه وجود ندارد. جهت مثال به عنوان دوشاخ بودن ریش رستم، در شاهنامه اشاره ای نشده و احتمالاً این عنوان از این بیت گرفته شده:
سرگرد دارد و ریش دوشاخ
کمربند باریک و سینه فراخ
که حتی در لغت نامه دهخدا هم با ذکر منبع شاهنامه فردوسی درج شده است ولی چنین بیتی در شاهنامه پیدا نشده هست. مشخص هم نیست نسخه مورد استناد دهخدا کدام نسخه بوده هست. ولی در رستم نامه ملک الشعرای بهار بیت زیر در وصف رستم نوشته شده است است:
ستبر بازو و لاغر میان و سینه فراخ
دو شاخ ریش فرو هشته تا میان رستم
«ز گهواره تا گور دانش بجوی» سروده فردوسی نیست
مصرع معروف «ز گهواره تا گور دانش بجوی» سروده فردوسی نیست بلکه سروده ابوریحان بیرونی هست. ولی بسیاری گمان می کنند این بیتی از شاهنامه هست. حتی در ویکی پدیای فارسی هم منبع آن را شاهنامه ذکر کرده اند.
شعرهایی که قبل از فردوسی جهت رستم سرودند
بیت «که رستم یلی بود از سیستان/منش کردمی رستم داستان» نیز از فردوسی نیست و در مقالات متفاوت به آن اشاره شده است است ولی آن قدر این بیت جهت مردم جا افتاده است که حتی در رسانه های معتبر هم به آن استناد می شود. این که الهام بخش فردوسی در خلق شخصیت رستم که بوده مشخص نیست ولی در تاریخ باستان ایران، سپه سالار کل سپاه ساسانیان شخصی به نام رستم فرخزاد بوده است.
دروغ هایی که به فردوسی نسبت داده اند
روزنامه خراسان
واژه های کلیدی: ایران | فارسی | فردوسی | ایرانی | شاهنامه | استفاده | ایرانیان | زبان فارسی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
